من در این ماه سیاه می پوشم !

  در این ماه غذایم نان و غصه است ، من با اشک خود این روزها را غسل می کنم ، من به دیرنگی این عاشورا غصه دارم ... جون نمی دانم ، نمی فهمم ، عاجزم . برای چه اینگونه بی تابیم ، ما به دنبال ثابت کردن چه برای که هستیم ... به کجا می نگریم وقتی آن زنجیر سنگین را به سینه و پشت خود فرو میاوریم ... به کدامین کودک مهر می ورزیم ، دست کدامین فقیر را می گیریم ، صدای هق هق کدامین دختر بچه را می شنویم ، کدامین یتیم را دلداری میدهیم ، پیشانی کدام مادر را می بوسیم ، معشوقه کدام عاشق می شویم ، برای چه دردی میگرییم ...نمی دانم و قرار نیست بدانم ...

آه ...که در دلم عزایی به پاست . . . عزایی به سیاهی همین روزها .

من نه می دانم حسین که بود و نه می دانم علی اکبر چند سال داشت . من نه از کربلا خبر دارم که چه انجا گذشت و نه از زینب که چه به که گفت . من چه میدانم پدر حسین چگونه مردی بود و مادرش چه می کرد . . .

آنچه که می بینم من، آنچه که می دانم ، از سوزاندن آب جلوی دیدگان تشنه سوزناکتر است ، و مطمئنا انچه می دانم از انچه نمی دانم برای من اهمیت بیشتری دارد . . . آنچه که من فهمیدم تو  شاید بهتر از من به ان اگاه باشی . تو هم یقینا پسرک فقیر ترازو به دست همان کودک همیشه غمین کنار خیابان را  بارها و بارها دیده ای و بی توجه از کنارش گدشته ای . البته حرف من نه، در مورد این بیچاره ی تنها نیست . او خیلی کلیشه ای شده است . من از غم پدر شاید نه چندان فقیر کودکی می سوزم که حسرت یک لبخند سیر روی صورت کودکش را می کشد . من از کودکی که با نگاه به همکلاسی اش غرق در حسرت نداشته هایش میشود می سوزم . . . از مادر حامله ای که می داند کودکش از خود او بدبختتر می شود ، از عاشقی که می داند  رسیدن به معشوقش غیر ممکن است . من از بیگانگی زن و مرد ، همان پدر و مادر آینده ی کودک می ترسم ...

من اگر در این ماه اشکی هم بریزم نه از حسرت بهشت است و نه از بهر نا چیز ثواب وعده داده شده . من اگر در این ماه سیاه می پوشم ، اگر غصه دارم از دیدن و درک نکردن اطرافیانم هست ، از غم ندانستن مردم ...