چقدر   از خوبی ها  زود می گذریم ،  خوبی هایی که کوچکترین اونا میتونه برای یک عمر زندگی توی این دنیا بهونه  باشه . نمی دونم چرا ایتقدر واسه ما سخته یکبار هم اعتراف کنیم که خوشبختیم ... چرا همیشه توی این دنیا دنبال یک بهونه برای غم و غصه خودمون می گردیم...

عادت کردیم ، عادت کردیم که ناراضی باشیم همیشه از زمین و از زمون . از دوستمون از مادرمون از همسایه از استادمون از ... 

“ When I was 5 years old, my mom always told me that happiness was the key to life. When I went to school, they asked me what I wanted to be when I grew up. I wrote down “happy.” They told me I didn’t understand the assignment and I told them they didn’t understand life. "

خیلی خوبم ، فقط ، فقط بعضی وقتها یک غمی می پره توی دلم یک خورده غصم میگیره ... خوشحالم . خوشحالم از بودنم .