یادم هست ...

قبلا دلم می خواست پر در بیارم ، دلم می خواست پر در بیارم برم بالا . برم پیش خدا چهارزانو بشینم ، براش درد و دل کنم . براش از زمین بگم و زمان . از عشق بگم و از غم.

انگار نمی دونستم ، روی زمین هم میشه ، میشه اگه بخوام . میشه چهارزانو نشست کنار یک دختربچه ، میشه لبخند زد ، میشه با درد و دلاش گریه کرد و با خاطره هاش خندید  . انگار نمی دونستم روی زمین هم میشه از عشق گفت و از عشق شنید . انگار نمی دونستم ...

یک جایی،  پر از بچه هایی که در حسرت ذره ذره ی محبت من و تو هستن ، یک جایی که عشق رو گدایی نمی کنن اما خیلی بهش نیاز دارن . وای که دلم چقدر هوای اونجا رو کرده . بچه هایی که اینقدر قدرشناسن که با نگاهشون بهت خجالت میدن ، انگار که تو بزرگترین کار رو براشون انجام دادی ... وای که چقدر دوست داشتم ، چقدر دوست داشتم همه ی زندگیم رو اونجا باشم ، آخ که کاش می شد !

این چند روز ، به اندازه ی همه ی عمرم خوشحال بودم و بهترین روزایی که تصورش رو میکردم ، یکی یکی باهاشون روبرو شدم . برای یاداوری به خودم مینویسم ... توی اینطور خوشی ها ، خوب نیست خیلی جیزها رو فراموش کنم،  دوباره زمزمه می کنم ، توی اینطور خوشی ها خوب نیست ، خیلی چیزها رو فراموش کنم ...

پ. ن : الان خیلی اتفاقی متوجه شدم هفته ی پیش وبلاگم دو ساله شده بود و طفلی حتی صاحبش روز تولدش رو نمی دونست !