قلم من !

نیستی ای نازنین ،
از آن هنگام که رفتی قلم ِ من ترانه ها را از یاد برده است.

دیگر کاغذها را با یاد عشقت نمی درد ،
چنان بد کردی ، که حتی قلم تو را از یاد نمی برَد

قلم، اشک در سینه دارد
، قلم دلی تنگ، پر از کینه دارد

قلم به یاد ِ نامه ی عشق، صدبار دیگر روی سنگ نوشت

که دیگر از یاد ببرَد، ترانه هایی را که گفتم و او ننوشت

قلم از همان روز اول سخت شد
، کاغذ از نامه ی آخرت سنگ شد .

قلم دیگر پای نوشتن ندارد ، خیلی وقت پیش قلم من بی رنگ شد.

دست به دامانت ، دیگر صدایم مکن.

خسته شدم بس که رفتی و نوشتم رهایم مکن

مینویسم، چه سخت دل سنگ گشت ،

سر تا پا خواهش که دیگر عشوه برایم مکن